عاشقانه های آذین

مرا دریاب

مرا که خسته از سنگ و گِل و خاکم

مرا که مانده­ام حیران و سرگردان

میان توده­هایی هولناک از آهن و آدم

همه از سنگ، همه از خاک

مرا دریاب ای دریا

که همچون من گریزانی ز جنس خاک

مرا دریاب

که می­خواهم در آغوش تو گردم اب

مرا در خویش جاری کن

مرا هم از خودت پندار

امانت­دار خوبی باش

مرا دست کسی مسپار