مقاله درباره توهین به خبرنگاران

از روزنامه رویداد امروز دوشنبه ۱۶ امرداد ۱۴۰۲ به مناسبت روز خبرنگار

امان از مقامات ناآگاه و ناتوان

باز هم توهین و تهدید خبرنگار
محمود سلطانی

تجربه نشان داده و همچنان دارد نشان میدهد(متأسفانه) که در کشور ما و در شرایط کنونی، شغلی نان و آبدارتر و در عینحال سادهتر و بهتر از داشتن مقام و موقعیت اداری و اجرایی نیست. هر چه هم بالاتر، بهتر. جایی که دیگر دست مردم به آدم نرسد. اگر هم رسید، بجای گوش سپردن و پاسخگویی مستدل، فرافکنی کردن و توجیهات بیاساس کردن و حتی توهین و تهدید. در دوران مسؤلیت هم هر کار خرابی کردی، یا انتصاب به موقعیت بالاتر، یا تا آخر عمر مصون از پیگیری و بازخواست. شواهد کم نیستند.
طی همین یک سال گذشته، چند روزی از ماجرای توهین و تهدید یکی از خبرنگاران حاضر در نشست خبری خودخواستة معاون وزیر امور اقتصادی و رییس سازمان امور مالیاتی کشور نگذشته بود که رییس سازمان خصوصی سازی کشور هم، چون زمینة یک گفتگوی تلویزیونی را خارج از توان و یا برخلاف میل خود دید، بناگاه جلسه را ترک کرد. شاهد سوم و اخیر هم مربوط میشود به دعوت معاون وزیر رفاه و رییس سازمان بهزیستی کشور از خبرنگاران برای انجام مصاحبه با وی در روز بیست و چهارم تیرماه سال جاری( بهمناسبت آغاز هفتة بهزیستی) و رفتار غیرمسؤلانه و برخورد نامتعارف و آمیخته به پرخاش او با خبرنگاران حاضر. دریغ از وجود یک نهاد روابط عمومی قوی در چنین سازمانهایی!
کمترین وظیفة یک مقام یا کارگزار(بهمفهوم واقعی آن)، داشتن دانش و تجربة کافی در رشته و ردة خود، آگاهی از حیطة مسؤلیت خود، تسلط و توانایی انجام آن و همچنین پاسخگو بودن در این حیطه و پذیرش و توجه به انتقادات است. اهمیت دو مورد اخیر، یعنی پاسخگو بودن و انتقادپذیری، اگر بیشتر از موارد پیش گفته نباشد قطعاً کمتر از آن نیست. چرا که علاوه بر عموم مردم، رسانههای همگانی هم ـ بهعنوان چشم و گوش جامعه ـ مطالبهکننده، پیگیر و رصد کنندة این دو وظیفه هستند. داشتن چشم بینا و گوش شنوا، یکی از مهمترین ابزار ریاست است.
در اینجا روی سخن با رییس سازمان امور مالیاتی کشور است. هم او که در جریان برگزاری یک نشست خبری خودخواسته و در پاسخ خبرنگاری که از او دربارة عملکرد مالیاتی یکی از نهادهای بزعم او بسیار مهم و محرمانهای که حتما نمیخواسته نام آن برده شود(سپاه پاسداران انقلاب اسلامی) پرسید آیا مالیات پرداخت کرده یا میکند(نقل به مضمون) چنان طاقت از کف بداد و از خود بیخود شد که خبرنگار را تهدید به برخورد قانونی کرد. او در واکنش به این پرسش "خطرناک"، خبرنگار را حتی تهدید کرد که چنانچه نتواند مدرکی دالّ بر نپرداختن مالیات توسط آن نهاد ارائه نماید با او چنین و چنان خواهد کرد. آخر چه کسی میتواند انجام یا عدم انجام تعهدی را که صرفاً بین دو شخص(حقیقی یا حقوقی) وجود دارد آشکار کند جز یکی از طرفین؟ خطرناکترین وجه سخن یا پرسش آن خبرنگار میتوانست این ادعا، یا شایعه، یا حتی بگوییم این شائبه باشد که چرا فلان بخش از سپاه پاسداران مالیاتش را پرداخت نکرده؟ از این بالاتر؟ کسی با کمترین سواد و کمترین اطلاعات مربوط به مراوده و معامله و معاشرت اجتماعی در موقعیت رییس سازمان امور مالیاتی میتوانست و باید پاسخ میداد که(مثلاً): چنین ادعایی صحت ندارد. اسناد و مدارک مربوط به دریافت مالیات از آن نهاد هم موجود است.» نه اینکه بقول پیشینیان به تریج قبایش بر بخورد و دربارة پرداخت نکردن مالیات آن نهاد مستندات بخواهد. آخر چه کسی میتواند برای اینکه ثابت کند کسی مالیاتش را پرداخت نکرده سندی فراهم کند جز خود شخص یا سازمان امور مالیاتی کشور؟ در واقع این خود سازمان امور مالیاتی است که برای رد ادعا یا شایعه یا شائبهای که دربارهاش مطرح شده باید دلایل و مدارک بیاورد.
و یا باصطلاح رییس سازمان بهزیستی کشور، ناآشنا با آداب و ترتیب مصاحبهای که خود خواستاز انجام آن شده، از دادن پاسخ درست به پرسش خبرنگاران طفره رفته و به آنان پرخاش هم میکند که شما مگر مفتش هستید یا وکیل؟
به هر روی، آنچه در این کوتاهسخن بیشتر مورد توجه بوده و هست، اهمیت حریم و حرمت رسانهها و نمایندگان آنهاست که باید بیش از پیش توسط همة مقامات از پایین تا بالا رعایت شود و چنانچه توسط معدودی از آنان هم این حرمت شکسته شد، . . . . چنین مباد.
اگر حقوق اداری در انتصابات و عزل و نصبها رعایت میشد. اگر مقامات و مدیران کشور در ردة شغلی و متناسب با تجربه و تخصص خود منصوب میشدند. و اگر پیش از پذیرش مسؤلیت مورد نظر، و در یک دورة آموزش مقدماتی مدیریت، این دو موضوع مهم یعنی پاسخگو بودن و توجه به انتقادات و پیشنهادها، به آنها آموزش داده میشد، اگر نیروهای آموزش دیده و باهنر و مرتبط با موضوع در ادارات روابط عمومی سازمانها به کار گرفته میشدند، اوضاع کمی تا قسمتی بهتر از این بود. دریغ.